Program kojim se simfonijski orkestar RTS predstavlja publici premijerno ove sezone, obuhvata neke od najlepših i najznačajnijih niti ruskog, ne samo muzičkog, nego i, šire gledano, kulturnog tkanja. Program u punom sjaju prezentuje slovenski romantičarski lirizam, čiji su jedni od najvažnijih predstavnika upravo Aleksandar Borodin (i grupa Petorka kojoj je on pripadao), Petar Čajkovski, kao i, nešto mlađi od njih, Aleksandar Skrjabin.

Kompozicije Uvertira-fantazija „Romeo i Julija“ Čajkovskog, Skrjabinov Koncert za klavir i orkestar i Druga simfonija Borodina međusobno se razlikuju po osnovnim inspiracijama – prva je rađena prema elementima sižea čuvene Šekspirove drame, druga istražuje instrumentalno-tehničke mogućnosti klavira i odnos ovog instrumenta sa orkestrom, u trećoj su muzikom oslikane epizode iz ruske istorije vezane za vladavinu kneza Igora – ali dele mnoge stilske i kompozicione karakteristike. Sa promenljivom metrikom i ritmikom, hromatskim pokretima, čestim disonantnim sazvučjima, specifičnom instrumentacijom, kao i pojedinim originalnim formalnim rešenjima, ova dela neguju mnoge osobenosti ruske muzike druge polovine 19. veka, koje, mada ne sasvim izvan tokova zapadnjačke muzike, čine dela ruske baštine unekoliko egzotičnim zapadnjačkom, a veoma bliskim slovenskom uhu.

Uvertira-fantazija „Romeo i Julija“ (1880) dobila je konačan oblik i formalno određenje u podnaslovu tek deceniju nakon prve verzije, koju je Čajkovski dva puta prekrajao, vođen kritikama i sugestijama svog prijatelja i kolege, Balakirjeva. Smatra se da je Balakirjev dao ideju mladom Čajkovskom da napiše ovo delo, predloživši mu, čak, karaktere i tonalitete tema i odseka, ali da je sâm Čajkovski osmislio kako da uobliči dramski sukob muzičkih materijala, odabravši sonatni oblik za okvir ove simfonijske poeme. Tako, nakon uvodnog dela u kojem autor, evociranjem pravoslavne crkvene muzike, portretiše kaluđera Lorensa, pratimo sukob dve teme: prva asocira na mačevalačku borbu i predstavlja temu Montekija i Kapuleta, dok je druga lirskog karaktera, obojena „toplinom“ Des-dura, ali i potmulim prizvukom niskih registara koji slute nesrećan kraj. Druga tema, u literaturi nazvana ljubavnom, biser je ruske muzike i stekla je popularnost daleko izvan svojeg geografskog i kulturološkog konteksta, pojavljujući se, recimo, u modernim holivudskim filmovima i serijama.

Za razliku od Uvertire-fantazije, koja je danas često zastupljena na repertoarima velikih svetskih orkestara, Skrjabinov Klavirski koncert(1896) može se čuti tek sporadično, možda zbog činjenice da izvođenje ovog dela zahteva veoma promišljeno i koordinisano dijalogiziranje između orkestra i soliste. Upravo u uodnošavanju brojnih promena tempa i ritma, ali i savladavanju bravuroznih arpeđa i pasaža u solističkoj deonici, leži izazov i pokazatelj zrelosti u interpretaciji našeg nacionalnog orkestra sa maestrom Bojanom Suđićem na čelu i pijanistkinje Anike Vavić.Virtuoznost koja se zahteva od soliste – a koja, međutim, nikada nije samoj sebi cilj – te i značajna uloga koja se u dramaturgiji kompozicije daje orkestru, ukazuju na činjenicu da ovo Skrjabinovo delo (jedino tog žanra koje je napisao!), nastalo u ranoj fazi autorove karijere, nosi u sebi klice kompozitorovog zrelog opusa.

Dok se Skrjabin tokom stvaralaštva postepeno odricao romantičarskog nasleđa, otiskujući se u vode takozvanog muzičkog simbolizma i atonalnosti, Borodin je gusto prepletao elemente opusa, praveći sopstveni, prepoznatljiv svet tema i motiva. Njegova Druga simfonija (1869-1878) nosi u sebi brojne reference na opere Knez Igori Mlada, na kojima je kompozitor radio u pauzama od pisanja simfonije. Mada je u kritičarskom diskursu Borodinovo opersko stvaralaštvo neretko cenjenije od instrumentalnog, Druga simfonija se smatra jednim od najvažnijih dela ovog autora, koji je samog sebe okarakterisao kao „iskonskog liričara i simfoničara“. Četiri stava simfonije povezana su čestim izmenama durske i molske terce, koje potiču iz osnovne teme prvog stava, kao i lirskom drugom temom ovog stava, koja se originalno javlja u deonici violončela.